Ժամանակին, շատ վաղուց, Մաիցա հինավուրձ գետի մոտ, իր փոքրիկ տնակում ապրում էր մի հայտնի իմաստուն՝ Մուան Միտունը։ Քմծիծաղով էր նայում իմաստունը իր տան պատուհաններից գետի ափով անցնող մարդկանց։ «Եվ ի՞նչ են նրանք ուզում գտնել այս գետի մեջ», - զարմանում էր նա։ Իսկ մարդիկ ուզում էին միայն ստանալ այն հարցի պատասխանը, թե որտեղ է Մաիցա գետի սկիզբն, ու որտեղ ավարտը։ Քանզի հին իմաստուններն ասում էին՝ «Նա, ով կլուծի Մաիցա գետի սկզբի ու ավարտի հանելուկը, կբացահայտի կյանքի իմաստը»։
Անծայրածիր անապատի մեռած ավազների մեջ, նրա թախծոտ լռության մեջ, ինչ-որ տեղ հանգչում է մի վեհ արձան, որը դարեդար մարդկանց կողմից անվանվել է «Սաֆար» կամ «Հավերժ հարց»։ Այն պատկերում է մի ֆանտաստիկ արարածի՝ առյուծի մարմնով ու մարդու գլխով։ Ժամանակին, շատ տարիներ առաջ, այդ արձանը ստեղծել է մի քիչ հայտնի քանդակագործ Ինկաբ անունով։ Իր ողջ կյանքի ընթացքում Ինկաբը տառապում էր նրանից, որ իր տաղանդն ու վարպետությունը ոչ ոքի պետք չէ։
- Այ եթե դու բժիշկ լինեիր, - ասում էին նրան մարդիկ, - քեզ կհարգեին։
Հին ժամանակներից աշխարհի երեսին առասպել էր պատմվում մի սրի մասին, որը կյանք է ընծայում։ Նա ոչ թե մահ էր բերում, այլ կյանք վերադարձնում։
Բոլոր ժամանակների մեծ զորականները, այդ արտասովոր սուրը իրենց ձեռքը չէին վերցնում, քանզի չգիտեին թե դրանով ինչպես կռվեն։
- Զորականը ծնված է որպեսզի թշնամու կյանքը խլի, այլ ոչ թե նրան ընծայի,
ԱՆծայրածիր տիեզերքում, առանց շտապելու, շարժվում էր աստղերի հսկա կուտակում։
Աստղեր… նրանք այնքան շատ էին, և նրանք բոլորը թռչում էին, ճանապարհից չշեղվելով։
«Այդ Վիշա՜պն է թռչում», - գոռում էին նրանց հետևից բոլոր մոլորակներն ու այլ միայնակ աստղեր։
«Վիշա՞պը», - զարմանում էր կուտակումը։ «Իսկ ի՞նչ բան է վիշապը ու ի՞նչ տեսք ունի այն, - ինքն իրեն հարց էր տալիս նա։ - Ախր ես ուղղակի թռչող աստղեր եմ՝ ոչ ավելին»։
Լսեց մի անգամ Իվանը մի պատմություն կախարդական թռչունի մասին։ Նրա փետուրները ոսկե կրակով են այրվում, աչքերը կարծես երկու աստղեր, գիշերային երկնքում շողացող։ Հրաշքներ էր այդ կախարդական թռչունը կատարում՝ երջանկություն էր բերում նրանց, ում հաջողվում էր նրա պոչից բռնել։ Եվ անվանվում էր այդ թռչունը՝ հրե թռչուն։
Երկար փնտրեց կախարդական հրե թռչունին Իվանը և վերջապես գտավ նրան, գեղեցկագույնին՝ եղեգների մեջ էր նա նստած ու փետուրներն էր մաքրում։ Գաղտագողի մոտեցավ նրան Իվանը ու բռնեց նրա պոչից։
Ցանկացած քար կենդանի է, ցանկացած քար շնչում է,
Ցանկացածն իր մասին կարող է պատմել,
Բայց ոչ բոլոր մարդիկ այն կլսեն…
Իմաստունի մոտ եկան երկու եղբայրներ։
- Ասա մեզ, հարգարժան, ի՞նչ կյանք է սպասում մեզանից յուրաքանչյուրին։
Իմաստունը աչքերը կկոցեց, նայեց եղբայրներին և լուռ տարավ երկուսին էլ ջրով բադյաի մոտ։
- Խմեք, - ասում է։
Մի, հիմա արդեն լքված գյուղում պահպանվել է մի հինավուրձ ճանապարհ, որի երկու կողքերին յանգնած են հրաշքով չփլված դարպասներ։ Իսկ դարպասների վրա, մեկ աջ, մեկ ձախ են պտտվում քամու պոռթկումներից երկու հողմացույցներ, երկու փորագրած աքաղաղներ։ Եվ ահա թե ինչում է հրաշքը՝ կարծես թե պետք է այդ հողմացույցները ցույց տան քամու ուղղությունը, միայն թե նրանց ուղղությունը բոլորովին էլ քամուց կախված չէ։
Հին ժամանակներից, այդ աքաղաղների մասին պահպանվել է նախասվածք,
Վերադառնում է Սիդորը տուն, իսկ ինքը կարծես լուսավորվում է, կարծես կայծկլտում է երջանկությունից։ Ժպիտն այնպիսին է, որ թվում է շուտով դեմքը կճաքի։ Եվ ի՞նչ կարող էր, հարց է առաջանում տեղի ունենալ նրա հետ, որ այդ հավերժ դժգոհ, մռայլ արարածը ուրախությունից թռչկոտի։ Ժողովուրդը վախեցավ՝ մտածեց իրոք իրենց գյուղի վրա մի ինչ-որ ժանտամահ է իջել, երկնային երջանկության տեսքով։ Համագյուղացիները բոլորը փողոց դուրս թռան, կանգնած, բերաններն են բաց արել, մատով Սիդորին են ցույց տալիս ու իրար մեջ փսփսում, թե միգուցե խելքը կորցրել է, խեղճը։ Բայց դե բոլորովին։
Ցյա-Հո բարձր սարի վրա, խոր ձյուների մեջ թաղված են երեք քարե վիշապ՝ դեղին, սպիտակ և կարմիր։ Ու սառը քամիներից ծածանվում են բազմագույն ժապավենները, որոնք կապված են նրանց քարե բաշերին։Դեղին վիշապը՝ դեղին ժապավեններով է զարդարված, սպիտակը՝ սպիտակ ժապավեններով է կուրացնում, կարմիրի բաշը՝ կարմիր ժապավեններով է փաթաթված։ Միայն թե ինչն է զարմանալի՝ դեղին ու սպիտակ վիշապների բաշերի մեջ ժապավենները բոլորովին քիչ են, իսկ կարմիր վիշապի բաշի մեջ՝ անհաշվելի։ Իմաստունները դա բացատրում են այսպես։
Ինչու՞ ես այդքան հեռու ինձանից,
երբ իմ սիրտն այնքան միայնակ է
այնքան անտանելի ցուրտ է։
Երբ շրջակա աշխարհն ապրում է առանց ինձ,
Գնում էր Ֆեդուլը երկար ճանապարհով, ոտքերն էր մաշում, իր ճակատագիրն էր փնտրում։ Եվ ճանապարհը նրան բերեց մեռած վայրեր, խոր ճահիճներ։ Թռչունները սարսափելի գոռում էին, գորտերն իրար ընդհատելով կռկռում, իսկ քարի վրա, այդ ամենի մեջ սատանան էր նստած ու չար աչքերը անկոչ հյուրին էր հառել։
- Ի՞նչ ես փնտրում դու այստեղ, մարդ, - հարցնում է սատանան։ - Մի՞թե այլ ճանապարհ չգտնվեց։
Ժամանակին, շատ վաղուց, մարդիկ շատ էին սիրում մի պատմություն պատմել այն մասին, որ մի խորհրդավոր թագավորությունում ապրում են փայտե արարածներ՝ գազաններ, թռչուններ, մարդիկ, նույնիսկ բզեզներ ու սարդեր։ Եվ կարծես թե դրանք բոլորը կենդանի են ու իրականից չես տարբերի՝ խոսում են նրանք, բառաչում, գոռում, ծլվլում։ Այդ արարածները ոչ քուն ունեն, ոչ հանգիստ, իսկ կատարում են նրանք կամայական խնդրանք, կամայական հրաման։ Այդպես էին խոսում մարդիկ, չնայած ինքներն ել, հասկանալի է, ի ծնե չէին տեսել նման բան։
Ապրում էր աշխարհի երեսին մի սովորական կին ու նրան որպես ժառանգություն էր հասել մի փայտե սափոր։ Այդպիսի սափորներ դեռ փնտրել էր պետք՝ գեղեցիկ, յուրաքանչյուր նախշը, յուրաքանչյուր գալարագիծը նրա վրա փորագրված՝ արվեստի գործ էր։ Օրեցոր, տարեցտարի այդ կինը՝ այդ սափորով գնում էր ջրհորի մոտ՝ ջրի։ ՈՒ սափորը նրան ծառայում էր հավատով ու ճմարտացիությամբ՝ երկար տարիներ։
Հիմա էլ էր նա գնում ջրով լի սափորով երբ ճանապարհին նրան հանդիպեց երիտասարդ զորականը։
Ժամանակին, շատ վաղուց, աշխարհի երեսին ապրում էր կավագործական արվեստի մի վարպետ՝ Այրին։ Հայտնի էր Այրին իր սափորներով ողջ շրջանում։ Ճիշտ է, այդ սափորները վարպետի մոտ միանման էին ստացվում։ Բայց չնայած դրան, հերթական սափորը ստեղծելուց, Այրին լքում էր իր արհեստանոցը ու մեկ ճանապարհվում լայնարձակ դաշտ, ծաղիկներով հմայվելու, մեկ՝ լճի մոտ, նայելու ջրի ծփյունը, մեկ ժամերով նայում էր մայր մտնող արևին, երբեմն էլ հետևում էր արծաթե աստղերի փայլփլոցին։
Աշխարհի երեսին կան այնպիսի մարդիկ, ովքեր շատ շատ են խոսում։ Այ հենց այսպիսի մի մարդ էլ խոսեց մի իմաստունի հետ։ Այդ մարդը խոսում էր շատ, երկար ու համոզված, իսկ իմաստունը այդ ընթացքում ուշադիր լսում էր, ու ոչ մի անգամ չընդհատեց շատախոսին։ Իսկ երբ շատախոսը լռեց, իմաստունը հոգնած հոգոց հանեց ու պատասխանեց՝
- Հիմարություն՝ ահա թե ինչպես կարելի է անվանել այն ամենը, ինչի մասին դու այստեղ ինձ ասացիր, վաղ առավոտից մինչև ուշ երեկո։
Շատ վաղուց մի առասպել էր պատմվում, այն մասին, որ ինչ-որ տեղ ամպերից վեր սավառնում են արտասովոր թռչուններ։ Հոգնածություն ու հանգիստ չիմանալով, թռչում են նրան հեռու երկրներ, ավելի ու ավելի հեռու դեպի հյուսիս, ավելի ու ավելի խոր դեպի արևելք, ավելի շատ դեպի հարավ ու արևմուտք։ Երբեմն այդ թռչուններին կարելի է տեսնել՝ ձյունասպիտակ թևերով գրկում են նրանք երկնքի կապույտն ու իրենց յուրաքանչյուր փետուրով շոյում խիտ ամպերը՝ գեղեցիկ, ոգևորված, թեթև։ Վախենու՞մ են արդյոք այդ թռչունները հեռավորությունից։ Ոչ։ Վախենու՞մ են վատ եղանակից։
«Ինչու՞ ես դու այդքան վառ աստղ, - վրդովվում էին ուրիշ աստղերը։ - Դու հիմար ես։ Ո՞ւմ է պետք քո լույսը։ Դրանով դու քո վրա ես գրավում նրանց ուշադրությունը, ովքեր սիրում են մեզանով իրենց բերանները քաղցրացնել։ Դարդարացրու այդպես վառ լուսավորել, այլապես բոլորիս գլխին դժբախտություն կբերես»։
Այդպես էին ասում բազմաթիվ աստղեր մի փոքրիկ աստղիկի, ով չնայած, որ փոքր էր, բայց բոլորից վառ էր լուսավորում։ իսկ ինչու՝ նա դա չգիտեր, այդպիսին էր ծնվել։ Ուրիշ աստղեր նրան մեղադրում էին նրանում, որ նա ուզում է առանձնանալ բոլորից, ուզում է նման չլինել բոլորին։
Աղջիկը վախենում էր արևի լույսից։ Շատ շատ էր վախենում։ Նրա մահացու թշնամին՝ արևն էր, որը այդնպես էր ձգտում հիմնովի այրել խեղճի մաշկը միչև ոսկորները, որ այլևս այսպիսի չքնաղ գեղեցկության աղջիկ աշխարհի երեսին չլինի։
Աղջկան ոչինչ չէր մնում անել, քան ուղղակի ապրել մթի քողի տակ, այստեղ, այս մոխրագույն, տխուր ամրոցում, ծովի ափին, որը իր ալիքներով լիզում էր ամրոցի մուտքի կիսաքանդված կեղտոտ աստիճանները։
Այդ մարդը իր գործի վարպետն էր՝ նրա հմուտ ձեռքերից դուրս էին գալիս զարմանահրաշ գեղեցկության ստեղծագործություններ։ Մարդիկ գալիս էին, որպեսզի ուղղակի հմայվեն այդ չքնաղ ստեղծագործություններով։
- Վաճառիր, - խնդրում էին վարպետին մարդիկ, - վաճառիր մեզ գոնե մեկ, ամենամանր իրը։
Բայց վարպետն ամեն անգամ մերժում էր։
