Արքայադուստրը, իր գեղեցկությամբ նման էր լուսնի և գեղում էր բոլորին, ով գեթ մեկ անգամ հայացք էր նետել նրա վրա:
Օրերից մի օր, մի դերվիշ, որոշել էր մի պատառ հաց համտեսել: Հազիվ էր նա հացը մոտեցրել բերանին, երբ հանկարծ նկատեց արքայադստերը և զարմանքից քարացավ: Նրա ձեռքերը թուլացան և հացն ընկավ գետնին:
Ապրում էին երեք քույրեր:
Մեկը շատ ալարկոտ էր: Երկրորդը՝ չար: Իսկ երրորդը՝ խելացի, գեղեցկուհի...
Մի առավոտ, նրանց տան առջև մի կառք կանգնեց: Քույրերը դուրս եկան տեսնելու թե ով է ժամանել: Կառքի մեջ մի անծանոթ տարեց կին էր նստած:
- Դու ո՞վ ես, - հարցրեցին նրանք:
Մի մարդ ճանապարհորդում էր և անսպասելի ընկավ դրախտ: Հնդկաստանում դրախտը, դա ցանկություններն իրականացնող ծառն է: Հենց նստում ես այդ ծառի տակ, Քո ցանկացած ցանկություն անմիջապես իրականանում է՝ չկա ոչ մի հապաղում, ոչ մի ժամանակահատված ցանկության և դրա իրականացման միջև: Այդ մարդը շատ հոգնած էր և պառկեց քնելու այդ ցանկությունների իրականացման ծառի ստվերում: երբ նա արթնացավ, ուժեղ քաղց զգաց և մտածեց՝
- Սոված եմ: Պետք է կերակուր հայթայթել:
Ամբողջ գիշեր հսկայական տան մի պատուհը լուսավորված էր: Այդ սենյակում ապրում էր հեքիաթագիրը (շատերը նրան բանաստեղծ էին կոչում): Նա հեքիաթներ էր գրում և նվիրում մարդկանց, որովհետև առանց հեքիաթների ապրելը շատ դժվար է մարդկանց համար:
Նրա սեղանին բազմաթիվ գունավոր մատիտներ էին դրված: Տխուր հեքիաթները նա գրում էր սև մատիտով, իսկ ուրախ հեքիաթները՝ կարմիր, դեղին, կանաչ ու սպիտակ մատիտներով: Բայց մի անգամ մի հիմար ու չար մարդ գողացավ նրա բոլոր մատիտները՝ թողնելով միայն սևը և սպիտակը:
«Կարեկցում եմ Քեզ», - ասաց չվառած մոմը իր այրվող ընկերուհուն: - «Կարճ է Քո ժամանակը: Դու անընդհատ այրվում ես, և շուտով չես լինի: Ես շատ անգամ ավելի երջանիկ եմ քեզանից: Ես չեմ այրվում, չեմ հալվում՝ ինձ համար հանգիստ պառկած եմ և շատ երկար կապրեմ: Իսկ Քո օրերը հաշվված են»:
Պատասխանեց նրան այրվող մոմը՝ «Ես չեմ ափսոսում: Իմ կյանքը չքնաղ է և լի իմաստով: Ես այրվում եմ և իմ մոմը հալվում է, սակայն իմ կրակից վառվում են բազմաթիվ այլ մոմեր, և իմ կրակը դրանից չի պակասում:
Երբեք չի կարելի հրաժարվել երազանքից: Երազանքները սնում են մեր հոգին, այնպես, ինչպես կերակուրը սնում է մեր մարմինը: Որքան անգամ որ մենք փլուզում չենք վերապրում և տեսնում թե ինչպես են փշրվում մեր հույսերը, մենք միևնույն է պարտավոր ենք շարունակել երազել: Երբ դա մեզ չի հաջողվում, ապա մեզ տիրապետում է անտարբերությունը:
Ճշմարիտ Պայքար մենք իրականացնում ենք այն պատճառով, որ այն պահանջում է մեր սիրտը:
Պարտականությունն առանց սիրո՝ ընկճում է:
Ճշմարտությունն առանց սիրո մարդուն դարձնում է հակված քննադատության:
Դաստիարակությունն առանց սիրո՝ հակասություններ է ծնում:
Կարգ ու կանոնն առանց սիրո մարդուն դարձնում է մանրախնդիր:
Հին ժամանակներում, երբ լապտերները դեռևս կրակով էին վառում, փողոցներով ամեն երեկո անցնում էին լապտերագործները և լուսավորում էին բոլոր փողոցները: Այդ ժամանակներում ապրում էր մի փոքրահասակ ծեր լապտերագործ: Ամեն երեկո նա անցնում էր մութ նրբանցքներով և քսելով լուցկին իր կոշիկի ներբանին վառում էր լապտերները: Նրանից հետո, ամեն մութ նրբանցք սովորականից ավելի լուսավոր էր դառնում:
Նա ընտանիք չուներ, մի լուռ, աննկատ մարդ էր, նրա կողքին ապրող մարդիկ նրա մասին ոչինչ չգիտեին՝
Մի ռաբբինի, ծխականները համարում էին Աստծո մարդ: Օր չէր անցնում, որ նրա դռների առաջ մարդիկ չհավաքվեին սպասելով նրա խորհուրդներին և նրա աղոթքներից կազդուրվելուն: Ամեն անգամ, երբ այդ ռաբբինը ինչ-որ մի խոսք էր ասում, մարդիկ ուղղակի իրենց հայացքները հառում էին նրա շուրթերին, ժլատությամբ ընկալելով նրա ամեն խոսքը:
Սակայն ծխականների մեջ գտնվեց մի մարդ, ով երբեք առիթը բաց չէր թողնում, որպեսզի քննադատի Ուսուցչին:
Մի անգամ գողը մտավ ուրիշի հավանոց և հավ գողացավ: Փախչելուց նա լամպը վայր գցեց և հավանոցը այրվեց: Հավը նայեց հետ, տեսավ հրդեհի կրակը և հասկացավ՝ նա իր կյանքը փրկեց:
Երբ գողը կերակրում էր այդ հավին հացով և ցորենով, հավը հասկանում էր՝ նա հոգատար է իր նկատմամբ:
Երբ գողը քաղաքից քաղաք փախչելով հավին պահում էր իր ծոցում, հավը հասկանում էր՝ նա սիրում է իրեն:
Ընտանիքն իր հանգիստը անց էր կացնում ծովափին: Երեխաները լողում էին ծովում և ավազե դղյակներ կառուցում: Հանկարծ հեռվում երևաց մի փոքրիկ ծեր կին: Նրա ճերմակ մազերը ծածանվում էին քամուց, հագուստը կեղտոտ էր և քրքրված: Նա ինչ-որ բան էր փնթփնթում քթի տակ, ավազից ինչ որ առարկաներ բարձրացնելով դրանք դասավորում իր պայուսակի մեջ: Ծնողները իրենց մոտ կանչեցին երեխաներին և ասեցին որ հեռու մնան այդ պառավից:
Երբ ծեր կինը անցնում էր նրանց մոտով, շուտ-շուտ կռանալով, որպեսզի ինչ-որ բան բարձրացնի,
Մի մարդ շատ էր հպարտանում իր գեղեցիկ ծաղկանոցով: Մի անգամ խոտերի և ծաղիկների արանքում նա խլածաղիկներ տեսավ: Շատ չարչարվեց նա ձերբազատվել դրանցից, սակայն խլածաղիկներն ակտիվ աճում էին:
Վերջապես նա գրեց գյուղատնտեսության դեպարտամենտ: Նա թվարկեց բոլոր այն միջոցները, որը փորձել էր մոլախոտի դեմ պայքարի ընթացքում: Նամակը վերջանում էր հետևյալ հարցով՝ «Ես փորձել եմ բոլոր մեթոդները: Խորհուրդ տվեք, թե ինչ անեմ»:
«ՄԵԿԸ» ելքն էր փնտրում:
Նա թափառում էր լաբիրինթոսում, որը կազմված էր հարցերից, չգտնելով այն միակ ճանապարհը, որը բերում էր մրցանակի:
Իսկ մրցանակը գայթակղիչ էր՝ թանկարժեք զարդերով լի մի մեծ գավաթ:
Դեռ լույս էր, մինչ երեկո դեռ բավականին ժամանակ կար,
Շատ հին ժամանակներում կար մի Արքա, ով նաև աստղագուշակ էր: Նա հիմնովին ուսումնասիրում էր աստղերը: Մի անգամ նա հասկացավ, որ եկող տարվա բերքը կերակրի մեջ օգտագործելը վտանգավոր է լինելու և տագնապեց: Նա իմացավ, որ յուրաքանչյուրը, ով կուտի հաջորդ տարվա բերքից, կխելացնորվի: Արքան շփոթվեց: Նա կանչեց իր պրեմյեր-մինիստրին, իր խորհրդականին և պատմեց նրանց այդ մասին՝
— Աստղերը շատ որոշակի են ասում՝ տիեզերական ճառագայթների պատճառով, այս տարվա բերքը՝ թունավոր է լինելու:
Մի շաբաթ օր, նախքան տուն գնալը, հոգևոր հովիվը որոշեց զանգահարել իր կնոջը: Երեկոյան ժամը 10-ի մոտ էր, սակայն կինը հեռախոսը չվերցրեց: Երկար սպասեց հոգևորականը, սակայն կինն այդպես էլ հեռախոսին չմոտեցավ: Մի որոշ ժամանակ անց նա նորից հավաքեց իր տան հեռախոսահամարը, և կինը անմիջապես պատասխանեց: Հոգևորականը հարցրեց, թե ինչու՞ կինն այդքան երկար հեռախոսին չէր պատասխանում, երբ նա զանգահարել էր առաջին անգամ, սակայն կինը պատասխանեց, որ նախկինում ոչ մի զանգ էլ չի եղել:
Կար չկար, մի թագավոր կար: Մի անգամ նա առաջարկեց պարգև նրան, ով ամենալավը կպատկերի խաղաղությունը: Շատ նկարիչներ փորձեցին նկարել այդ նկարը: Արքան նայեց բոլոր աշխատանքները, սակայն դրանց մեջ կային միայն երկուսը, որոնք իրեն դուր եկան: Դրանցից նա պետք է ընտրեր ամենա արժանին:
Մի նկարի վրա մի խաղաղ լիճ էր պատկերված: Այն նման էր հայելու և արտացոլում էր նրան շրջապատող լեռները, կապույտ երկինքը սպիտակ ամպերով:
Ապրում էին երկու հարևան: Ձմեռ եկավ: Առաջին հարևանը վաղ առավոտյան դուրս եկավ դան առաջի ձյունը բահով մաքրելու:
Սակայն տեսավ, որ հարևանի մոտ՝ խնամքով տրորված արահետ է:
Մյուս առավոտ նորից ձյուն եկավ: Առաջին հարևանը այս անգամ կես ժամ էլ շուտ դուրս եկավ ձյուն մաքրելու, սակայն հարևանի մոտ արահետն արդեն տրորված էր:
Երիտասարդ ու կենսուրախ մի մարդ եկավ հոր մոտ ու ասաց՝
— Հայրիկ, ուրախացիր ինձ համար, ես համալսարան եմ ընդունվել: Վերջապես ես գտա իմ երջանկությունը:
— Շատ լավ է որդիս, — պատասխանեց հայրը, — այսինքն դու հիմա ուզում ես ջանասիրաբար սովորել: Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո:
— Չորս տարի հետո ես գերազանցությամբ կպաշտպանեմ դիպլոմային աշխատանքս և...
Մենք ծիծաղում ենք մահվան վրա և դեղատանը գնում ենք կիլոգրամներով հաբեր:
Մենք ասում ենք, որ կյանքը գեղեցիկ է և գնում ենք խանութ ևս մեկ շիշ օղի գնելու:
Մենք թքած ունենք հասարակական կարծիքի վրա և անընդհատ հարցնում ենք՝ "Ինչպե՞ս է տեսքս":
Մենք մենություն ենք սիրում և ամուր ձեռքում ենք պահում բջջային հեռախոսը:
